Minn partur í skjálftunum.

Ég er ein af þessum furðufuglum sem nánast hafði gaman af þessum skjálftum. Svaka spennandi að fylgjast með fréttum og bíða eftir seinni skjálftanum sem aldrei kom. Svo hefur maður allt í einu frábæra afsökun fyrir því að allt er í rusli. Það er ekkert heitt vatn, við þorum ekkert að setja brothætta hluti upp aftur og hlutir eru á gólfinu af því að - DÖÖÖ jarðskjálfti!
Svo eru allir svo almennilegir, hjálpsamir og duglegir eftir þetta og síminn varla stoppaði í gær.

Hér brotnaði ýmislegt og píanóið sem þurfti marga hrausta menn til að flytja inn, flutti sig sjálft um það bil 15 sentímetra frá veggnum og stendur þar enn (þar til hópur hraustra manna finnst á ný).

Það eru allir að springa úr hjálpsemi og verða eiginlega bara svekktir ef mann vantar ekki hjálp. Við systkinin fórum að fá vatn hjá hjálparsveitinni og þau hvöttu okkur af öllu hjarta til að taka nú tvær kippur.

Vissulega þykir mér sárt að heyra um þá sem virkilega urðu illa úti í skjálftanum og misstu heimili sín. Þeir hafa fullan rétt á að vera alveg í sjokki. En það er ákveðin histería í gangi hérna sem mér þykir afskaplega ó-íslensk og þeir sem misstu mest virðast afskaplega rólegir á meðan að margir aðrir eru nánast móðursjúkir yfir brotnum styttum. Nú vil ég ekki dæma neinn og þetta er ágætis skemmtun (æi þetta hljómar illkvittnislega... ^_^; ).

 Sá sem ég vorkenndi mest var litli strákurinn í fréttunum sem festist einn inni. Þar gat ég vel skilið sjokkið og hræðsluna og langaði mest að teygja mig inn í sjónvarpið og knúsa snáðann.

Mamma var reyndar líka alveg að fríka út yfir öllum litlum skjálftum og æpti oftar en ekki þegar kippir komu. Svo var bara bölvað eða hlegið (af því að ég gerði grín til að létta skapið). Svo sátum við bara úti í sólinni með kanínurnar þar til byrjaði að rigna (bara úði en maður tekur ekki sénsa með litlu dýrin).

Það fyndna var að ég svaf ekkert um nóttina af því að ég vakti yfir mömmu, litla mamma ég... Setti á NCIS og hún svaf eins og engill í gegnum öskur og byssuskot en rumskaði yfir litlum skjálftum.

Annars er allt of mikið gert úr þessu í fjölmiðlum og þeir sem ekki eru á svæðinu hafa örugglega meiri áhyggjur en þarf að hafa. Talað var við túrista sem auðvitað áttu að vera alveg í sjokki yfir íslensku jarðskjálftunum. Svo þegar að þeir voru það ekki fóru fréttamenn í væga fýlu.

Það er nefnilega ekki fréttnæmt ef að allir eru rólegir. Þetta er viss svona Amerískur "sensationalism" í gangi, þó sem betur fer vægur.